Vroeg uit de veren, want er stond een belangrijke dag op het programma: de kampioenswedstrijd in en tegen Venlo. Met z’n allen vertrokken we in alle vroegte met de bus vanaf Gooische richting het zuiden. De een deed nog even een powernap, de ander was druk met kaartspelletjes of een serie; de sfeer zat er ondanks het tijdstip al goed in.

Na twee plaspauzes bereikten we het regenachtige Venlo. Daar besloten we even rust te nemen: een wandelingetje door het bos, een koffietje bij een hotel en daarna op naar de club. Nog maar zeven minuutjes rijden. Een lichte spanning, maar het vertrouwen overheerste. Zelfs het zonnetje brak op tijd door. Klaar voor de strijd.

De warming-up was scherp, het inspelen goed.

Het was even aftasten, en we hadden moeite met hun snelle aanvallen over rechts. Dat leidde tot een aantal slordig weggegeven strafcorners. De 1-0 viel uit een rebound en niet veel later volgde een mooie Venlose variant: 2-0.

Toch geen paniek in de rust. We gingen met vertrouwen en strijdlust de kleedkamer in. Alles of niets, druk zetten, één-op-één doordekken. En het werkte: al vroeg in de tweede helft maakten we de 2-1. Snel de bal gepakt, klaar om door te pakken naar de 2-2. Maar helaas… wederom via een strafcorner scoorde Venlo de 3-1. Dat was even slikken.

We bleven drukken, gooiden alles open, haalden zelfs de keeper eruit. Zelfs onze rechtsachter stormde mee naar voren en scoorde. Maar het mocht niet baten. De eindstand: 3-2 voor Venlo. En daarmee helaas geen directe promotie.

Teleurgestelde koppies. Stilte in de kleedkamer. Geen kampioenschap.

Maar wat overheerst: strijdlust. En vooral: nog alles om voor te spelen. Dank aan alle supporters die naar Venlo waren afgereisd en ons hebben gesteund! 

Zondag balen we. Misschien maandagochtend ook nog. Maar dinsdag? Dan schakelen we weer om. Want we krijgen een nieuwe kans. Een kans om te laten zien wie we zijn en wat we kunnen.

👉 Zaterdag om 12:30u thuis tegen Cartouche.

👉 Zondag om 12:30u uit bij Cartouche.

Zien we jullie langs de lijn?