Ze heeft nooit in een districtsteam gezeten. Werd jarenlang telkens nét niet geselecteerd. En nu? Nu begint Rosa Kooijmans (17) zondag aan haar eerste interlandtoernooi: het EK U18 in Lille. Een bekroning op een onverwacht Oranje-avontuur. Dat ook meteen haar laatste lijkt te worden. De tiener vertrekt namelijk naar Amerika, naar een van de meest prestigieuze universiteiten ter wereld.

‘Waarom willen jullie eigenlijk een interview met mij?’

Het is de eerste zin die Rosa Kooijmans uitspreekt, als ze plaatsneemt aan een van de tafels in het clubhuis van Kampong. De middenvelder van Gooische MO18-1 heeft net de ochtendtraining met Oranje U18 achter de rug en haar lunch achter haar kiezen. De afgelopen maanden voelen voor haar als een roes. Drie maanden geleden was ze nog druk met school, sprak ze veel af met vriendinnen, speelde ze dubbelweekenden bij Gooische en werkte ze volop – in de horeca, als bijlesdocent en oppas. Niet wetend dat tussen al die activiteiten de belangrijkste nog moest komen.

Dat had alles te maken met de naselectie. Spelers die niet bij een nationaal jeugdelftal zitten – eerder buiten de boot vielen – en volgens hun club toch kans maken, mogen zich een keer per jaar in de kijker spelen. Kooijmans was een van de gelukkigen. Althans, ze was al vaker naar zo’n naselectie geweest. Maar nooit met succes. ‘Ik deed in de Onder-14 al selectie voor het districtsteam. Een jaar later deed ik mee aan de naselectie toen ik nog bij Naarden speelde en ook vorig jaar deed ik mee. Maar telkens haalde ik het niet.’

Ze haalde nog nooit een jeugdselectie  

Tot dit kalenderjaar. Het 17-jarige talent meldde zich weer bij de training. ‘Ik had helemaal geen verwachtingen. Had het nog nooit gehaald, dus waarom zou dat nu wel lukken?’, vertelt ze. ‘Ik vond het vooral leuk om een ander soort training te krijgen. En met anderen op een veld te staan. Toen ik hoorde dat ik nog drie keer mocht komen trainen, was ik heel verrast’, blikt ze terug. ‘En toen zat ik ineens bij de wedstrijdselectie. Speel ik straks het EK. Dat geloof ik nog steeds niet helemaal.’

Haar hockeyverhaal begint bij Naarden, waar ze opgroeit als een talentvolle middenvelder die enorm geniet van het spelletje. En vooral van het spelen van grote wedstrijden. Tegen goede clubs. ‘Daar speelden we altijd heel goed tegen’, vertelt ze trots. Maar winnen lukte niet. ‘Ik wilde zo graag een keer landelijk spelen. Dat je altijd van zulk soort wedstrijden kan spelen.’

Ze besloot om die reden twee jaar geleden de overstap te maken naar Gooische. De club waar ze al tal van vriendinnen had en ze haar droom van iedere week grote wedstrijden spelen, uit zag komen. Terwijl ze ondertussen bezig was met haar allergrootste droom: studeren en hockeyen in Amerika. Een plan dat ze een jaar of drie geleden bedacht had. Sindsdien zamelde ze filmpjes met haar hockeykwaliteiten in, stuurde ze cijferlijsten door en had ze contact met Amerikaanse coaches. Tot de Harvard-universiteit zich meldde.  

‘Voor Harvard moet je heel erg slim zijn’

‘Dat voelde meteen zo goed. De coach is een Nederlander. Hij zag het wel zitten. Het is een van de beste universiteiten van de wereld en het hockeyteam behoort ook tot de beste tien ploegen van Amerika, dus ik vond het fantastisch’, vertelt Kooijmans. Ze moest essays schrijven – ‘niet zomaar essays, maar een tekst die gewoon echt moet kloppen’, hoge cijfers halen, een hele rits aan vragen beantwoorden, Amerikaanse toetsen maken en een interview afnemen. ‘Ik had me voor de zekerheid ook aangemeld bij een opleiding in Nederland. Dat was echt maar drie keer klikken en klaar. Ik moet nu zoveel meer doen’, lacht ze. ‘Het selectieproces in Amerika was echt heel erg streng’, vertelt ze. En dan met een glimlach: ‘om erop te komen, moet je eigenlijk heel erg slim zijn. Maar als je kan sporten, is het iets gemakkelijker.’

Op de vraag hoe het zit met haar intelligentie, grijnst ze. Haar vwo-cijfers spreken boekdelen: ze stond ruim een 8,5 gemiddeld. Inmiddels is ze klaar met alle rompslomp. En dat ze half augustus het vliegtuig instapt naar Amerika. Eerst wilde ze voor een jaar die kant op, maar deze kans, op deze universiteit, grijpt ze voor vier jaar aan.

Haar eerste en laatste toernooi in Oranje  

Maar eerst het EK, dat zondag van start gaat. ‘Ik had echt nooit verwacht dat ik dit mee zou maken. Ik vind het echt geweldig. Alles wat ik de afgelopen tijd meegemaakt heb, was echt extra.’ Toch waren er zenuwen, toen ze vorige week van coach Daan Sabel zou horen of ze erbij zou zitten of niet. ‘Normaal ben ik eigenlijk nooit zo gespannen. Maar ik was nu een paar dagen van te voren wel echt gestresst. Ik zei telkens tegen mezelf: als ik het haal, is het mooi meegenomen. Ik ging ervan uit dat ik het niet zou lukken. Dan kon het alleen maar meevallen. Ik sliep er zelfs slechter van.’

Haar allereerste ervaring in Oranje is waarschijnlijk ook direct haar laatste. ‘Dat realiseer ik me absoluut. Ik ben me er heel bewust van wat ik allemaal meemaak. Ik kan gewoon leuk hockeyen, maar ik ben echt geen Frédérique Matla of zo. Jong Oranje en het Nederlands elftal zouden ‘m voor mij sowieso al niet worden. Ik hoop dat ik in de Hoofdklasse kan spelen, als ik terugkom. Dat lijkt me geweldig’, vertelt ze.  

Dat is een doel over een jaar of vier. Maar wat wil ze nog bereiken voordat ze straks het vliegtuig in stapt? Er verschijnt een grote lach op haar gezicht. ‘Mijn familie had gewacht met het maken van vakantieplannen tot onze selectie bekend was, maar nu zijn ze er het hele toernooi bij. We blijven ook nog even in Frankrijk, als het EK voorbij is. Hoe geweldig zou het zijn als we gewoon Europees kampioen worden? Dan is het plaatje echt compleet. Ik heb nog nooit echt een finale gespeeld. Als we die dan winnen. En ik misschien ook nog scoor, dat lijkt me ook gaaf’, droomt ze verder. ‘Dat is me nog niet gelukt in dit team’, zegt ze. En dan is de glimlach het allergrootst: ‘wie weet. Het zou moet lukken toch, als rechtsmidden?’

Het bijzondere verhaal van de rechtsmidden van Gooische

Als het gesprek voorbij is en het talent het tafeltje op Kampong verlaat, moet ze lachen om haar eigen vraag, helemaal aan het begin van het gesprek. Want ja, inmiddels snapt ze waarom ze eventjes in de spotlight staat. Haar verhaal is bijzonder.